କବିତା

ଯେବେକେବେ, ମୂହୁର୍ତ୍ତକୁ ମାଗିଛି ମଦିରା ଧରାଇ ଦେଇଛି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ହେଉଥିବା ସୋପ୍ନ ଆଶାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାଷା ଅସଜଡା ପରି ଗୁଡେଇ ହୋଇଛି ମନ ମିଜାଜ୍ ରେ...

ଯେତେ ସଂତର୍ପଣରେ ସାଇତିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ସେତେଥର ହାତ ପାପୁଲିରୁ ଖସିଯାଇଛି ସବୁକିଛି ସମ୍ପର୍କର ଲମ୍ବା ତରାଜୁରେ କେବେବି ମାପି ପାରିନି ତୁମର ଅସ୍ଥିତ୍ଵ।। ଖୁବ୍ ତାଛଲ୍ୟ...

  ଦେଶର ସ୍ୱାଧୀନ ଆଣିବା ପାଇଁ କି କରିଥିଲ କେତେ ସଂଘର୍ଷ ପରାଧୀନ ଦେଶର ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ତୁମେ କେତେ ଯାଇଥିଲ କାରାବାସ ।। ସ୍ବପ୍ନକୁ ତୁମର...

କେହି କେବେ ଖୋଜେନି ପରିଚୟ ତୁମର, କି ପଚାରେନା ତୁୁମ କଥା ଏମିତି ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଆମ୍ବ ତୋଟା ରଜଦୋଳି, ହୋଲି ଅବା ଦଶହରା ଦିୱାଲି ଯାତ୍ରାରେ...

ସମୟକୁ ପଛକରି ଗଡିଗଲେ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ହଠାତ୍ ଜୀବନ ପୃଷ୍ଠାରୁ ସରିଯାଏ ଅଧ୍ୟାୟଟେ ସତ ।। ହେଲେ,,,,,,,,,,, ଏକ୍ଲାପଣ ରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡୁଥାଏ ଆଉ ଏକ ଇଲାକା ଇତସ୍ତତ...

ତାହାରି ଠାରୁ ଏ ସଂସାର ଆରମ୍ଭ ତାହାଠୁ ଜନମ ସତ୍ୟ ତାପାଇଁ ଦୁନିଆ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଏ ତା ସ୍ନେହେ ଜୀବନ ପଥ୍ୟ । ଗୋଟେ ଘରେ ଝିଅ...

  ବାଟୋଇ ସାଜିଥିଲି ଆଜି ମୁଁ ଅଜଣା ବାଟରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ବିଲୀନ ଥିଲି ମୁଁ ସେଇ ପଞ୍ଚଭୂତରେ || ନାଁ ଅନୁଭୂତି ନାହିଁ ମୋ ଉତ୍ପତ୍ତି ର...